و تو ای فرزتد آدم ! بدان که آدم (ع) بی تو در بهشت آرامش و نشاط نداشت و بدین سبب پادشاهی بر بهشت را رها کرد و به عشق پدید آمدن تو خوردن گندم برایش سهل و آسان شد .

او همچون دانه گندم تنها و بی سرو پا بود و بدون زمین ارزش و مقامی نداشت و تا او را همچون گندم در زمین نمی افکندند از نسل او آدمی پدید نمی امد و زاد و ولد صورت نمی گرفت . از این رو به واسطه آن گناه از بهشت رانده شد و چهره سیاهش پس از توبه و پشیمانی از گناه بار دیگر سفید گشت . چنانکه تا گندم شکسته و آرد نشود رو سپید نگردد. و این همه خواری و ذلتی که از شیطان کشید برای بوجود آمدن و بود .